سروده ايي از آيت الله العظمي وحيد خراساني در مدح حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها

وي گـوهر درج عـزّ و تـمكين اي دخـتر عـقل و خـواهر دين

اي عـلم و عـمل مـقيم كـويت عـصمت شـده پـاي بند مـويت

هـمشيره مـاه و دخت خـورشيد اي مـيوه شـاخسار تـوحيد

فــرخــنده نگــين خـاتميّت وي گــوهر تــاج آدمــيّت

پس تـخت تـرا بـقم نشـا ندند شـيطان بخاطب " قم " بـرانـدند

ناموس خداي جـايش اينجا ست كاين خانه بهشت و جاي حوّ است

زين خـاك كه چشـمه حـياتست انـدر حـرم تـو عـقل مـاتست

جاني است كه در تن جهان ا ست جسمي كه در اين زمين نهان است

عكسـي بود از قـم و خراسـان ايــن مــاه مـنير و مـهر تـابان

مشكاه صفت به اين دو مـصباح ايــران شـده نـور بخش ارواح

حق داند و وصف عرش و كرسـي از ايـن دو حـرم دِلا چه پرسي

محتاج تر از همه " وحيدي " است هركس به درت بيك اميدي است